Айвони хонаи ман се сутун дорад. Дар вақти сохтани он писарам бо усто барои харидани болорҳои сутунбоб рафта аз бетаҷрибаги ҳар ду чўбҳои кирмдорро харида оварданд. Усто аз онҳо сутун тарошида ба пешайвони иморат устувор кард.
Баъд аз анҷоми сохтмон, аниқтараш баъди ду-се сол ман рўзе ба танаи сутунҳо бо диққат нигоҳ карда аниқ кардам, ки дар чанд ҷой ба андозаи донаки нахўд сўрохиҳо доранд. Аз чанд кас суол кардам, ки чӣ тавр метавон кирми сутунҳоро нест кард. Ҷавоб якто буд: доруе надорад. Танҳо агар кирм дарунтар нарафта бошад, мехеро ба сўрохӣ бихалед, метавонед онро бикушед.
Илоҷи беҳтар иваз кардани сутунҳост ба сутунҳои солими бекирм. Аммо нархи чўб бисёр боло рафтааст ва кори устои сутунсоз низ арзон нест.
Ҳамин тавр истодаанд ин сутунҳои кирмин, ва рўзе худ аз худ мешикананду бом ба сари аҳли байти камина меафтад. Аз ин лиҳоз хотирҷамъ нестам.
Аммо мебинам, ки баъзе сутунҳои миллатро кирми шўҳратпарастӣ мехўраду мехўрад ва даво нест, диламро ғам зиёдтар фишор медиҳад.
Сутунҳои миллатро бо кадом сутунҳои дигар иваз мекунӣ? Одам чўб нест!
Комментариев нет:
Отправить комментарий