Имрўз морро куштам. Гарчанде ақида дорам, ки инсон бояд бо тамоми ҷонварони рўйи замин бо ҳамоҳангӣ зиндагӣ кунад ва онҳоро бе ягон баҳона накушанд.
Аммо инстинкт (савқи табиии муҳофизати худ) ғалаба кард ва тибқи суннати ниёгонам, ки «ҷонвари зарарноку заҳрзананда – каждум, мор, ғунда ва ғайраро бояд кушт» ман морро куштам.
Дар ҳавлибоғи камина ҷонвароне аз қабили хорпуштак ва ғук ҳастанд. Онҳо безиён буда ҳашароту пашшаҳои газандаро нест мекунанд.
Ин мори чипор бошад, ғукро газида буд ва ман ўро болои ҷиноят дида бо бел зада куштам.
Агар наберачаи дунимсолаам, ки морро бинад, ҳатман аз думаш дошта бози кардан мехоҳад, намебуд, эҳтимол намекуштам.
Антуан де Сент Экзюпери, ки худ шаҳрӣ буду атвори моронро намедонист, тасвир кардааст, ки ў дар биёбоне меҳмони хонаводае шуд ва мор ба пояш расида хазида гузашт. Духтарони ин хонавода ба чеҳраи ў бо диққат нигоҳ мекарданд, ки чӣ вокунише нишон медиҳад. Экзюпери эътиборе надод ва заррае оромии худро халалдор накард. Ў медонист, ки ин ҷо одамон бо табиат ҳамоҳанг зиндаги мекунанд ва байни онону морон душмани нест.
Чӣ қадар морниҳодон ва мортабиатон бо мо ҳамроҳ кору зиндагӣ мекунанд, гоҳ-гоҳ ба мо заҳр мезананд, вале мо аз худ камоли пурсабрӣ ва тоқатпазирӣ зоҳир мекунем. Ҳай-ҳай! Ман бошам мореро куштам, ки эҳтимол хаёли ба инсон заҳр заданро дар сар надошт. Эҳтимол мехост, ба мисли морони сапеди ёлдори бонии хона дўсти инсон бошад!
Комментариев нет:
Отправить комментарий