Иди Ангурро эҳё кунем!

Оиди ба тамаддуни нишот тааллуқ доштани фарҳанги бостонии тоҷик аз ин пеш низ нависта будам. Пешниҳод карда будам, қи агар ниятҳоямон оиди тақвияти решаҳои фарҳанги миллӣ самимона бошад, бояд ҳатман баъзе ҷашнҳои бостониро зинда кунем. Оиди мавҷудияти Иди Сайри харбуза дар Самарқанд ва бо қарори ҳукумати маҳаллӣ аз нав расм гардонидани он иттилоъ дода будам. Акнун навбати эҳёи Ҷашни Ангур расидааст.

Абўрайҳони Берунӣ дар «Китоб-ут-тафҳим» ҳазор сол пеш аз ин ба забони форсии тоҷикӣ чунин навиштааст: «Иди Хазон суғди нест, ҳарчанд суғдиён ба кор доранд, валекин тахорӣ аст. Ва тахориён инро гаштани ҳаво доранд ба сармо. Ва Хазони хосса рўзи ҳаждаҳум бувад аз моҳи шаҳривар. Ва Хазони омма рўзи дуввум аз меҳрмоҳ. Ва ҳар ду иданд. Ва пиндорӣ, ки аз баҳри оғози чархушт аст ва фишурдани ангур.»

Ин ҷо Берунӣ ишора ба он дорад, ки яке аз рўзҳои иди бостонии Хазон барои оғози фишурдани ангур дар чархушт аст.

Эҳтимоли қавӣ дорем, ки решаи ин ид ба оини меҳрпарастист. Бино ба устураи оини меҳрӣ аз хуни гови муқаддасе, ки Митро қурбон кард, бори нахуст навдаи токи ангур падид омадааст. Ин устура далел бар он аст, ки ангур дар зиндагии ниёгони мо ҷойгоҳи қудсӣ доштааст, чун аз нахустофаринҳои аҳуроист.

Бозёфтҳои бостоншиносони тоҷик низ гувоҳӣ медиҳанд, ки ангур дар зиндагии ниёгони мо мақоми волое доштааст ва тасвири он дар осори ҳунари дастӣ хеле зиёд мушоҳида мешавад.

Осори шоирони бузургамон низ ин фикрро тақвият медиҳад.

Зинда кардани Иди Ангур ба ҷои Ҷашни Хазони ориёӣ ҷойгузини сазовори ин иди бостонии азёдрафта қарор хоҳад гирифт. Ва Иди Ангурро дар аввали моҳи сентябр, вақте ки дар хўшаи он нишонаи туршӣ намонад ва ба фишурда гирифтани шарбат тайёр шавад, гузаронидан беҳтар аст.

Таъсиси Ҷашни Ангур, таваҷҷўҳи кишоварзонро ба парваришу зиёд кардани намудҳои он, вусъати майдони ангурзорҳо хоҳад афзуд ва фоидаи иқтисодии он хеле зиёд хоҳад буд.

Оид ба истиқболи дурахшони ангурпарварӣ дар ҳикояи «Ангуробод» хеле ҳарфҳо гуфтаам.

Зинда бод Ҷашни Ангур!