Онҳое, ки ба маърифати исломӣ дар осори Рўдакӣ зиёда пофишорӣ мекунанд, бояд биандешанд, ки чаро ў дар байти мегўяд:
Мурда нашавад зинда, зинда ба сутудон шуд,
Ойини ҷаҳон чунин то гардуни гардон шуд.
Сутудон ҳамон устодони зардуштист. Ва ё чаро Рўдакӣ дар байти дигаре гуфтааст:
Гарчи Тиштарро ато борон бувад,
Мар туро зарру гуҳар бошад ато!
Агар дар замони Рўдакӣ мардум фариштаҳои тоисломии борон Тиштарро фаромўш карда буданд, Рўдакӣ ҳаргиз онро ба забон намебурд. Ва агар Одамушшуаро дар доираи ақоиди исломӣ маҳдуд мемонд, ҳаргиз қасидаи «Модари май»-ро наменавишт ва аз ин рў Рўдакӣ ҳам намебуд.
Ибни Сино низ фалсафаи Юнониро фаро гирифт ва баъд тавонист, ки осори бузурге аз худ мерос гузорад.
Аз адибони бузурги ҷаҳонӣ Пушкин ва Гўтеро метавон ном бурд, ки ба маърифати исломӣ таваҷҷўҳ доштаанд, ки дар эҷодашон бетаъсир нест.
Ифротие бо номи Safar аз мақолаҳои камина дар мавзўи зарурати тадқиқ ва баррасии ҳамаҷонибаи оини пеш аз исломии мардуми мо – меҳрпарастӣ ба танг омада чунин хулоса кардааст, ки дар онҳо таҳқири паёмбари ислом ҳаст. Хонандагони блог навиштаҳои маро оиди оини митроӣ бо даъвои Safar муқоиса намоед худ хулоса мекунанд, ки ин даъвои ў асос надорад. Аммо ҳоло посухи ду хонандаи блогро аз қисми «комментарий» гирифта ба саҳфаи аввал мегузорам, ки нишони эътибори ҷиддӣ ба ақидаҳои онҳост.
Иброхим пишет...
Ифроти касест, ки ба гайри акидаи динии худ, ягон акидаи дигарро, гарчи хилофи ислом набошад хам кабул намекунад.
Терроризм реша ба ифротгарои дорад. Он чизе ки шумоён таассуби дини мегуед, намуди асосии ифротгароист.
Агар хукумати Точикистон дар мактабхо танхо таргиби акоиди як дин, яъне як акида – маърифати исломиро ба рох монад, мехохед ё намехохед таассуби диниро таквият мебахшад, ба ифротгароии исломи рохи васеъ мекушояд.
Шахси ифроти аз мантак, илм дур аст. Бубинед у аз пахн шудани дастури митроии «Хафт мархила» бим дорад. Дастури митрои омузиши илми фалсафаро хатми мешуморад. Агар мантик ва фалсафа дар мактабхо омухта шаванд, барои таассуби дини майдон хеле танг мегардад.
Инро «Сафар» ном мутаассибон хеле хуб мефахманд. Сабаби ба сари Адаш Истад шуридани у асосан хамин аст.
Аммо ин мутаассибонро бо фахмондан одам карда намешавад.
Давлат мачбур мешавад, ки болои сари онхо доимо шамшери барахнаро чавлон дода истад. Сад афсус, ки дар он шароит давлати демократии сохта намешавад.
Тухмат яке аз услубхои ифротиён аст. Бубинед ин мутаассиб устод Адашро ба «магзшуйи» айбдор карданист. Хол он ки тамоми навиштахои ин адиб магзпуркуни будааст, на магзшуи.
Магзшуи хоси ифротиюн аст. Онхо аз магзхои одамон фикрхои солимро шуста бо догмахои докиюнуси пур мекунанд.
Беодоб низ будааст, ки ба посухи бо риояи хусни одоби муошират навиштаи адиб, ба «шумо»-и у бо «ту-тугуи» чавоб медихад.
Адибро мебояд, ки аз бахс бо чунин беодобони мутаассиб канора бигарад, чун агар ба посух даст занад ба лахни дурушти онхо бо лахни дурушттар посух додан лозим меояд, ки шоистаи макоми баланди у намебошад.
Сангинов пишет...
Мне не понравилось тон разговора Сафара. Наглый тон экстремиста. Наверное, в Таджикистане происходит обнагление экстремистов. Этот наглец додумался до того, что решил: в отношении арабов шестого века использовании фразы «степной араб» является оскорблением пророка и за этого писатель должен ответит.
Смешно для нас это требование, так как назвать, кого-то степным не является оскорблением, но ослепленные его вероучениями товарищи могут ему поверить. Поэтому очень опасен этот тип.
Комментариев нет:
Отправить комментарий