Гарди анҷуми Абдулло

Солҳои ҳаштодум адибони навқалам ба Анҷумани омўзишии адибони ҷавон ба Душанбе аз тамоми шаҳру ноҳияҳои Тоҷикистон даъват шуда буданд, аз ҷумла аз Ўзбекистон низ. Аз устод Лоиқ пурсида будам, ки дар байни шоирони ҷавони тоҷикони Ўзбекистон касе ҳаст, ки дар оянда шоири намоён шавад? Устод Лоиқ гуфта буданд, ки аз Абдулло Субҳон, ки шоири баистеъдод аст, умеди зиёде дорем.

Абдулло Субҳон солҳои зиёдест, ки шўъбаи адабиёт ва фарҳанги рўзномаи «Овози тоҷик»-ро сарвари мекунад. Маҷмўаҳои шеърии ў «Мушки субҳ» соли 1988 дар Душанбе ба табъ расида буд, соли 1972 китоби дигари шерҳои ў «Нидои сарбадор» дар Тошканд ба табъ расид. Соли 2000-ум дар Тошканд китоби саввуми ў «Уфуқи пиндор» чоп шуда буд.

Абдулло дирўз аз сафари хидматиаш ба Тошканд бармегаштааст ва дўстеро дар Регистони Самарқанд дучор шуда китоби нави шеърҳояшро дода илтимос кардааст, ки ба камина расонад.

Китоби навашро кушодаму ба ин сатрҳо чашмам афтод:

Бар гўри муслим мезананд абрўи моҳро баъди марг,

Абрўи ту оро диҳад хоҳам сари гўри маро

Шабҳо тамошояш кунам, бо абрў имояш кунам,

Бо абрў имояш кунӣ, шояд, ки бархезам зи ҷо.

Дар шеърҳои Абдулло чунин бозёфтҳои ҷолиб ҳастанд.

Чун арзи сипос барои ин маҷмўа ҳоло чанд дубайтии шоирро аз китоби наваш манзури хонандагони блоги худ мекунам.

Чаро оқил дар ин дунё забун аст,

Дарахти орзуяш сарнагун аст?

Хурад ҷоҳил май аз хумхонаи давр,

Вале пур ҷоми оқил з-ашку хун аст.

Қабои рўзгорон пора дидам,

Дарунаш мардуми овора дидам.

Вале дар синаи айёми хунсард,

На дил, як пора санги хора дидам.

Ба дил огоҳ аз набзи замон бош,

На хоҷа, на ғуломи дигарон бош.

Дар он ҷо, ки адолат зери по монд,

Саропо нола бош, оҳу фиғон бош.

Чӣ хуш, завлонаи поро шикастӣ,

Расанҳои ғуломиро гусастӣ.

Биёмад навбати завлонаи фикр,

Гар онро ҳам шикастӣ, дон, ки растӣ.

Яке доно, яке нодони нодон,

Яке ҷамъу дигар титу парешон.

Ба сурат гарчи якрангасту яксон,

Баробар нест панҷ ангушти инсон.

Бизан теғу мазан теғи забонро,

Макаш он ханҷари номеҳрубонро.

Ки аз тан захми теғ осон бикўчад,

Забон захмӣ кунад умре равонро.

Маро ин ҳамнафас хуни ҷигар кард,

Ки созаш савту оҳанги дигар кард.

Ман аз ғамҳои миллат лаб кушодам,

Вай аз нархи наво ҳангома сар кард.

Ба ҷуз қасри муроди дил насозем,

Ба савти сози бегона набозем.

Саманди худ барад моро ба манзил,

Агарчи дар сари роҳи дарозем.

Тавонбин кай шавӣ, ай нотавонбин,

Фақат худро набин, ҳам дигарон бин.

Ки аз роҳи тавонбинии мардум,

Басе худбин бишуд марди ҷаҳонбин.

Яке гўяд: дурушту дилхарошӣ,

Бигўяд дигаре марди явошӣ.

Вале гўяд дили ҳақпарвари ман,

Ту ҳам дорӣ набардеву талоше.

Яке рўбаҳмизоҷ омад, яке шер,

Яке барвақт зоду дигаре дер.

Дириданду фурў бурданду хўрданд…

Нашуд аз моли дунё ҳеҷ кас сер.