Китоби нави Ҷаъфари Муҳаммад

Шеърҳои Ҷаъфари Муҳаммади Тирмизӣ чанд сол аст, ки мухлисони назми форсиро фараҳовар аст.

Китобҳои ў «Чашми борон» (Тирмиз, 1997), «Мижгони офтоб» (Душанбе, 1999) ва «Тулўъи сабзи ранг» (Тошканд, 2003) аз тавлиди шоири ҳақиқӣ мужда дода буданд.

Соли 2007 дар Қоҳира рисолаи илмии донишманди мисрӣ Маҳмуд Салома Аловӣ бо номи «Шеъри муосири форсии тоҷикӣ дар Ўзбекистон: Дар мисоли шеъри Ҷаъфари Муҳаммади Тирмизӣ» ба чоп расид.

Ҷаъфари Муҳаммад ба Самарқанд ба ҷашни Одамушшуаро Рўдакӣ омада буд ва хабар дод, ки бароям китоби тозанашри худро овардааст. Ин китоби шеърҳои ў «Таҷаллӣ» ном дошта воқеан ҳам таҷаллии дили шоиронаи ўст.

Дўстам Ҷумъа Ҳамроҳ ба ин китоб сарсухани пур аз меҳру муҳаббат нависта кўшидааст, ки паҳлуҳои эҷоди ўро амиқтар дарк намояд. Ин сатрҳо хулосаи навиштаҳои ўст: «Шеъри Ҷаъфар аз ҳафт пушти шоирони порсигўй бўй мебарад. Ба ифодаи дигар, вай он қадар суннатгарост, ки ҳамон қадар навпардоз аст.» Хеле афсус, ки адабиётшиносони Тоҷикистон ҳоло ба шеърҳои Ҷаъфар баҳои ҳаққонӣ надодаанд. Ў дар шеъре чунин байт дорад:

Ба кўру кар чӣ мегўӣ, ба қулфи дар чӣ мегўӣ?
Ки аз равзан чу нуре бардамидему намедонанд.

Акнун як шеърро аз ин маҷмўаи тозаи Ҷаъфари Муҳаммад ба шумо пешниҳод мекунам ва ба ин шоири хушқалам комёбиҳои нави эҷодӣ мехоҳам.

ФАСЛИ ФОСИЛА

Дар миёни Ману Ту фосила ҳаст
Ва чӣ як фосилаи зебое!
Ва дар ин дурии наздик
Як самимияти шаффоф ба лабҳои Ту ошиқ шудааст.

Ман ба бозор шудам
Ва ба олуи лабони Ту харидор шудам.
Сабадам холӣ буд
Ва ду ҷайбам зи сабад холитар.

Ва чи як бозоре:
На фурўше,
На хариде.
Боз ҳам бо сабади холии худ баргаштам.
Чашми олуси фурўшандазани арбадаҷў
Бо тамасхур зи паси сояи дарвешии ман мелағзид.

Дили шаб буд.
Мани танҳо,
Тани танҳо
Ба суроғи дили гумкардаи худ афтодам.
Ҳама ҷоро таку рў кардаму ҷустам:
На пайе буду на Ҳайдар!

Ва ба дар қулф задам аз берун,
Дохили қулф калидам бишкаст.

Ҳама ҷо сокит буд,
Ҳама ҷо холии холӣ,
Ба ҷуз аз ҷайби сарам, ки ба сиёҳии шаби танҳоӣ
Пур шуда буд.

Ногаҳон рўшан шуд,
Осмон як кафи тифл
Ва ба он суръати анбўҳ, ки аз мавҷу садо бартар буд,
Рўшанӣ вусъат ёфт.
Осмон синаи худро бидарид.
Дили худро бишикофт.

Дар нигоҳи мутааҷҷибшудаам акси само бозӣ кард.
Нур бар жарфтарин нуқтаи афлок расид.
Осмон нозе кард:
Малакут пайдо буд,
Ҷабарут болотар.

Нигаҳи гунги ман аз пардаи қудси малакут боло рафт.
Нақшҳое дид:
На ба насху на ба таълиқ,
На ба сулсу на ба кўфиву шикаста,
На ба ислимӣ шабоҳат дошт.
Аз ҳама шаклу сифат,
Аз ҳама рангу намо,
В-аз ҳама вижагиҳое, ки дар азҳони башар меғунҷад,
Орӣ буд.

Нақшҳо
Лойиҳа буданд, ки собит шуда дар илми Худо,
Нақшҳо
Лойиҳаи ҳастии мо,
Ҳастии «Ло» буданд.

Ва дар ин вусъати пурнур, ки аз кавну макон берун буд
Ҷабарут пайдо шуд.
Ва садоҳои ғарибе, ки ба асвоти лисонҳо:
Арабӣ, форсиву туркӣ шабоҳот дошт
Гўшу руҳам бинавохт.

Ҷабарут мавҷе зад:
Бонге шаффофтар аз ҳарфу ҳиҷо,
Софтар аз савту садо
Ҷорӣ шуд:
«О-йи-на!»

Ва нигоҳам ба оқиб баргашт.
Дид: дили гумшудаи ман ба суроғи қафаси
синаи ман меояд!...
Аз сапеда ҳама ҷо пур шуда буд…

Ман дубора сари бозор шудам.
Ҳама мехост, ки колои худ арзонӣ диҳад,
Ман ба олуи лабони Ту харидор шудам.
Ҳама дороии худро, ки ба ҷуз сояи танҳоӣ набуд,
Пеши Ту рехтаму мева талабгор шудам.

Сабадам пур шуд аз олуи лаби фосилаҳо
Ки миёни Ману Ту ҷорӣ буд.
Ва нигоҳи зани бозор паси сояи доройии Ман лағзе хўрд.

Дар миёни Ману Ту фосила ҳаст
Ва чи як фосилаи ширине!...