Хоб

Хоб дидам, ки дар сари хиёбони Самарқанд пеши китобхонаи шаҳрӣ истодаам. Дар ду тарафи роҳ одамони зиёде рў ба роҳ қатор истодаанд. Ин дам аз тарафи бўстонсарои ҳукуматӣ кортежи президент намоён шуд. Президент болои мошини болокушод рост меистод ва дар паҳлўяш генерал-майор низ рост меистод. Вақте ки мошини президент ба масофаи 20-30 метр наздик омад, нидо кардам: - Зинда бод, президент Каримов!

Президент қиёфаи ҷиддӣ дошт ва ба тарафи ман нигоҳе накард. Вақте ки кортеж дар пеши ман буд, боз фарёд кардам: - Зинда бод, президент Каримов!

Ба президент ин хел зиндабодгўиҳо намефорад, худи ман ҳам аз дуюм бор «зинда бод» гуфтанам тарсидам.

Президент ба сўи генерали ҳамадони худ суоломез нигоҳ карда гуфт: Ин одам чӣ мехоҳад?

- Дар бораи Ишратхона мақолае нависта буд. Ишратхона беҳтар аз Тоҷмаҳал гуфтааст.

- Таъмир кардан даркор, - гуфт президент.

Аз ин суханони охирин хурсанд шудам ва тарсам барҳам хўрд. Баъд чӣ шуд намедонам, бедор шудам.